حدیث طبیعت

چشم ها در سراسر جهان، به اسلام دوخته شده اند. می خواهند اسلام را از ما بشناسند. این رفتار ماست که می تواند اسلام واقعی را به جهانیان بشناساند. نگاهی گذرا به ایات قرآن و زندگی معصومان (ع)، برای ما روشن می سازد که عدالت در رفتار، از مهم ترین فضائل اخلاقی است؛ امّا عدالت، نه فقط در میان انسان ها معنا پیدا می کند، بلکه چگونگی رفتار با نعمت های الهی و موجودات جهان که هر لحظه همراه ما نفس می کشند و شاید گاهیدر تصدیق و تکریمِ خداوند از ما هم پیش تر باشند، مورد نظر خوبان است. این خلاف عدالت است که امروز چون به ماشین دست یافته ایم و یا غذاهای صنعتی داریم، با حیوانات و گیاهان و حتّی جمادات، آن چنان رفتار کنیم که گویی اینها کاملاً بی ارزش اند؛ امّا حتّی اگر بی ارزش هم باشند، رفتارهای ناپسند، خلاف شأن یک انسان با شرایط انسانی است.

سفارش به دامداری و کشاورزی

اسلام و تعلیمات حیات آفرین آن، اهمیت فوق العاده ای به مسئله دامداری و همچنین به کشاورزی و به طور کل، به طبیعت و محیط زیست داده است و با استفاده از هر فرصت، مسلمانان را به این دو کار، تشویق نموده است.

از پیامبر (ص) نقل شده است که فرمود: «وظیفه شماست که به پرورش گوسفند و کشاورزی بپردازید که در این دو، خیر و برکت است». 1

در تفسیر «نور الثّقلین»، از امام علی(ع)، می خوانیم: «بهترین چیزی که انسان در خانه برای خانوه خود تهیه می کند، گوسفند است. هر کس باید در منزلِ خود، گوسفندی داشته باشد در هر روز، فرشتگان خدا دو بار او را تقدیس می کنند».2

البته اشتباه نشود، ممکن است شرایط پرورش گوسفند در خانه برای بسیاری فراهم نباشد، ولی هدف اصلی، این است که به تعداد خانواده ها، تولید و پرورش گوسفند به طور مستمر انجام گیرد.

در اهمیت زراعت نیز همین بس که امام علی(ع) می فرماید: «هر کس آب و خاکی داشته باشد و با این حالْ فقیر باشد، خدا او را از رحمت خویش دور می کند».3

بدیهی است، این گفتار بزرگ، همان گونه که درباره یک فرد صادق است، درباره یک ملّت نیز صدق می کند. مردمی که به قدر کافی، آب و خاک دارند و باز هم نیازمند به دیگران هستند، مسلّماً اینان نیز از رحمت الهی به دور خواهند بود!

از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمود: «درخت بکارید و کشاورزی کنید که هیچ عملی از این حلال تر و پاکیزه تر نیست».4

در حدیث دیگری از امام صادق(ع) آمده است که: «کشاورزان، گنج های جامعه اند. غذای پاکیزه را که خداوندْ ارزانی داشته، کشت می کنند و در روز قیامت، برترین مقام را دارند و به خدا نزدیک ترند و آنها را به نام «پربرکتْ » صدا می زنند».5

پی نوشت ها:

1 . بحار الأنوار، ج 14، ص304.

2 . نور الثّقلین، ج3، ص40.

3 . بحار الأنوار، ج 23، ص19.

4 . الکافی، ج5، ص260.

5 . وسایل الشّیعه، ج13، ص194.

برگرفته از سایت http://www.hawzah.net نوشته عطیه فاضل دربندی